Mini opowiadania różnego rodzaju

B yły kiedyś dwie dziewczyny. Bardzo różniące się od siebie. Nie tylko wyglądem, ale również charakterem. Jedna z nich, była wieczną optymistką, a druga pesymistką. Jedno zdarzenie zmieniło je na zawsze. Ismena to ta zawsze uśmiechnięta. Średniego wzrostu dziewczyna o pięknych, długich, brązowych włosach, a jej czarne oczy świeciły z radości. Prawie nigdy nie miała chwili smutku. Eleanor to jej przeciwieństwo. Niskiego wzrostu nastolatka o również, pięknych i długich włosach o kolorze jasnego blondu, a jej złote oczy, mimo że jasne prawie nigdy nie wyrażały szczęścia. *** Szatynka uśmiechnęła się do swojej przyjaciółki, która siedziała pod oknem w klasie matematycznej i zaczęła robić głupie miny. - Ismena! Do tablicy, już! - Idę! Tylko proszę się nie denerwować, bo złość piękności szkodzi. Chociaż pani to już chyba nic nie zaszkodzi. - dziewczyna zaczęła się śmiać Podeszła do tablicy i z prędkością wiatru rozwiązała równanie, które było zapisane

Sen. To on jest oderwaniem od rzeczywistości. Ja tego doświadczyłem. Nienawidziłem się budzić, ale musiałem to robić. Zawsze bałem się, że podczas snu umrę. W ogóle czym ja się martwię? Przecież tak czy siak jestem nieśmiertelny. Zamknąłem zeszyt i spojrzawszy na wszystko co mnie otacza, westchnąłem głośno. Siedziałem aktualnie na zniszczonym murku, a przede mną rozgrywało się to samo, co od dwóch lat. Bombardowanie. Wstałem z kamieni i ruszyłem, by uratować osobę, na której najbardziej w tym czasie mi zależało. Uniosłem głowę i zobaczyłem spadającą, wprost na mnie, bombę. Odskoczyłem w bok, a pocisk uderzył w ziemię obok i wybuchł. Upadłem na grunt i zacząłem kaszleć. - Harold ! - Nic mi nie jest. - podniosłem się szybko i spojrzałem na idącego  Paula Zakręciło mi się w głowie i gdyby nie chłopak, ponownie wylądowałbym na piasku. - Chyba trzeba cię zabrać do pielęgniarek. - westchnął - Jest o wiele więcej rannych. Dlaczego oni nie dotrzymali słowa? Przez tyle l

 - Nazywam się Louis  Serfan i mam dziewiętnaście lat. Interesuję się muzyką i sportem. Uczęszczam do River High. - przedstawił się chłopak siedzący przede mną  - Louis dlaczego akurat przyszedłeś na nasze zajęcia? - Ponieważ chciałbym zaznać prawdziwej przyjaźni. - uśmiechnął się w moją stronę na co prychnęłam - Ana może oprowadzisz Lou? - Bo ja nie mam co innego do roboty. - warknęłam w stronę mojego najstarszego brata - Siostra, no weź! Czym on się różni od innych? - Pewnie to jakiś nadęty i nadziany szczyl. - Ekhem, ja tu nadal jestem i to słyszę. - odezwał się Serfan - No i dobrze, że słyszysz. - Skoro nie chcesz go oprowadzić to się przedstaw. Wstałam z krzesła, spojrzałam morderczym wzrokiem na Zayna i odetchnęłam głęboko. - Nazywam się Anastasia  Bayern i mam osiemnaście lat. Moimi zainteresowaniami są książki, muzyka i piłka nożna. Uczęszczam do Berserk High. Mam czwórkę braci. Dwóch starszych, jednego bliźniaka i jednego młodszego.  - Anastasio dlacze

- Jeffrey, proszę. - zrobiłam maślane oczka w stronę mojego kuzyna - Ashley , nie pójdę z tobą na ten głupi bal maskowy!  - No to pójdę z Brianem. - wzruszyłam ramionami - Nigdzie z nim nie pójdziesz! - złapał mnie za ramię - Z kimś muszę iść. To z kim chcesz bym poszła? - Idź sama. - prychnął i poszedł do swojego pokoju Westchnęłam cicho i również poszłam do pokoju. Stanęłam przed szafą, otworzyłam ją na szerokość i zaczęłam przeglądać moje ciuchy. Pokręciłam głową z niedowierzaniem, wzięłam do ręki długą do ziemi sukienkę  i przejechałam dłonią po włosach.  - Zabiję go kiedyś. - mruknęłam pod nosem i z powrotem powiesiłam suknię na wieszak Zabrałam ubrania, w które chciałam się przebrać, poszłam do łazienki, wykąpałam się i ubrałam .   Zeszłam do kuchni gdzie zastałam kuzyna, więc podeszłam do niego i popatrzałam karcącym wzrokiem. - Dziękuję za tą sukienkę, ale przykro mi. Nie założę jej. - Czemu? Wiesz ile ja ją szukałem? - Nie chcę wygrać konkursu na królową