Little Game

 - Nazywam się Louis Serfan i mam dziewiętnaście lat. Interesuję się muzyką i sportem. Uczęszczam do River High. - przedstawił się chłopak siedzący przede mną 

- Louis dlaczego akurat przyszedłeś na nasze zajęcia?

- Ponieważ chciałbym zaznać prawdziwej przyjaźni. - uśmiechnął się w moją stronę na co prychnęłam

- Ana może oprowadzisz Lou?

- Bo ja nie mam co innego do roboty. - warknęłam w stronę mojego najstarszego brata

- Siostra, no weź! Czym on się różni od innych?

- Pewnie to jakiś nadęty i nadziany szczyl.

- Ekhem, ja tu nadal jestem i to słyszę. - odezwał się Serfan

- No i dobrze, że słyszysz.

- Skoro nie chcesz go oprowadzić to się przedstaw.

Wstałam z krzesła, spojrzałam morderczym wzrokiem na Zayna i odetchnęłam głęboko.

- Nazywam się Anastasia Bayern i mam osiemnaście lat. Moimi zainteresowaniami są książki, muzyka i piłka nożna. Uczęszczam do Berserk High. Mam czwórkę braci. Dwóch starszych, jednego bliźniaka i jednego młodszego. 

- Anastasio dlaczego wybrałaś nasze zajęcia? - zwrócił się do mnie Nick

- Ja ich nie wybrałam. Ty i Zayn mnie zmusiliście. 

- No i cały plan poszedł się walić.

Zaśmiałam się, wzięłam swoje rzeczy i wyszłam z pomieszczenia, w którym prowadzone były zajęcia moich braci.

- Miauciu, nie złość się. - od tyłu przytulił mnie blondyn.

- Będę, a ty nie będziesz mi rozkazywał. Nick dobrze wiedziałeś, że nie chcę tu chodzić to czemu mnie zapisałeś!? 

- Bo widać, że bardzo przeżywasz śmierć mamy.

- Tylko szkoda, że nie wysłaliście tu Harry’ego i Nialla! Czemu tylko mnie, co!? Ja jestem gorsza!?

- Ana uspokój się. Chcieliśmy dobrze.

- Coś wam nie wyszło. Jeszcze Louis tu musi być! Dobrze wiesz, że kiedyś mi bardzo na nim zależało! Był dla mnie jak brat, których mam za dużo.

- Przykro mi. Dobrze wiesz, że to nie ja zapisuję ludzi tylko Zayn.

- Mam dość, idę do domu. Po drodze odbiorę z przedszkola Harry’ego. - pocałowałam go w policzek i wyszłam z budynku

Wyciągnęłam z torebki słuchawki, które podłączyłam do telefonu, włożyłam je sobie do uszu i puściłam jedną z piosenek z mojej playlisty. Po dziesięciu minutach zauważyłam, że przedszkole, do którego chodził mój sześcioletni brat, zaczyna się palić. Puściłam się biegiem i odetchnęłam z ulgą widząc nauczycielkę z dziećmi. Podeszłam do niej i położyłam dłoń na jej ramieniu.

- Co tu się stało?

- Anastasio jak dobrze cię widzieć. Ktoś podrzucił bombę, na szczęście w porę uciekliśmy.

- Gdzie Harry? - bałam się o niego

- Przy karetce, odłamek szkła wbił się w jego ramię.

Podziękowałam i ruszyłam w stronę gdzie stała karetka. Zobaczyłam brata i w moich oczach pojawiły się łzy.

- Harry… 

- Nasta! - podbiegł do mnie i rzucił się w moje ramiona

- Tak się o ciebie martwiłam. Nic ci nie jest?

- Nie, a wiesz, co? Uratowałem Klaudię! - wypiął dumnie pierś

Uśmiechnęłam się ze łzami w oczach i dopiero teraz zauważyłam opatrunek na ramieniu.

- Wracamy do domu?

Mały kiwnął głową, więc postawiłam go na ziemi i ruszyłam za nim do mieszkania. Na szczęście Zayn i Nick jeszcze nie wrócili, więc mogłam poświęcić się mojemu ulubionemu zajęciu, czyli tańczeniu, ale musiałam jeszcze przygotować obiad.

- Ana! Moja kochana bliźniaczka!

- Niall, dusisz. - wychrypiałam gdy mocno mnie przytulił – Kochana, bo jedyna. Harry, co chciałbyś na obiad?  

- Kurczaka!

- Może być panierowany kurczak z ryżem i warzywami w sosie słodko-kwaśnym? - zapytałam

- Tak! Ja idę się przebrać!

Uśmiechnęłam się delikatnie i skierowałam się do kuchni, gdzie wyjęłam wszystkie potrzebne składniki do obiadu, który po chwili zaczęłam przyrządzać.

- Zanim przyszliście dzwoniła przedszkolanka Harry’ego i powiedziała, że musimy znaleźć mu inne przedszkole. Możesz mi powiedzieć dlaczego?

- Ktoś wrzucił bombę. Na szczęście wszyscy zdążyli uciec, ale Harry’emu w ramię wbił się odłamek szkła. Pewnie po tym jak ratował Klaudię. - spojrzałam smutnym wzrokiem na Nialla

- Okej! Za pół godziny będzie gotowe! Akurat jak tamci wrócą.

Umyłam ręce i poszłam do swojego pokoju się przebrać. Wyciągnęłam z szafy luźną sukienkę i po chwili namysłu postawiłam ją założyć. Przeczesałam jeszcze lekko włosy i z powrotu zeszłam na dół. Akurat piekarnik wydał z siebie charakteryzujący dźwięk, więc ruszyłam do kuchni i nałożyłam posiłek na talerze. 

- Co tak ładnie pachnie? - z korytarza doszedł głos Zayna

- Ana ugotowała obiad. Siadajcie do stołu, a ja jej pomogę przynieść talerze. - do pomieszczenia, w którym byłam wszedł mój bliźniak

Wziął trzy talerze, a ja dwa i poszedł do jadalni, która była oddzielona blatem od kuchni. Postawiłam jeden talerz przed najmłodszym z nas, a drugi przed wolnym krzesłem. Poszłam do kuchni jeszcze po szklanki i sok, który przyniosłam, rozlałam każdemu i usiadłam na wolnym miejscu.

- Nasta, boli. - wyszeptał Harry ze łzami w oczach

- Och, kochanie, chodź zmienimy ci opatrunek, dobrze? - wzięłam go na ręce i poszłam do łazienki

Usadziłam go na pralce, zdjęłam mu koszulkę i opatrunek i zaczęłam szukać potrzebnych mi rzeczy.

- Anastasia! Ktoś do ciebie! - z dołu doszedł mnie krzyk Nicka

- Za chwilę zejdę! - dokończyłam opatrywanie, postawiłam brata na podłodze i razem z nim zeszłam na dół

W korytarzu stała Amelka, moja była przyjaciółka. 

- Hej, co ty tutaj robisz? - zapytałam cicho

- Pomyślałam, że odwiedzę przyjaciółkę. Nie mogę?

- Zapomniałaś? Zostawiłaś mnie dla elity.

- Nadal się za to gniewasz?

- Żebyś wiedziała. Nigdy tego nie zapomnę. - wycedziłam

- Ana…

- Nie mów tak do mnie. Tak mogą do mnie się zwracać rodzina i przyjaciele, a ty nie należysz do żadnej z tych grup.

Za mną stanął Niall i odsunął mnie na bok.

- Wynoś się i nigdy już tu nie wracaj. - podszedł do drzwi i otworzył je na szerokość

Amela prychnęła i kręcąc biodrami wyszła. Odwróciłam się na pięcie i jak najszybciej pobiegłam do swojego pokoju. Moi bracia udostępnili mi całe poddasze, które wcześniej zajmował Zayn. Skorzystałam na tym, ponieważ mam tam pokój, salę gdzie mogę tańczyć, własną garderobę, łazienkę i gabinet. Gdy pierwszy raz odwiedzili moje królestwo to powiedzieli, że rozjaśniłam wszystko. Z wyjątkiem pokoju.

- Nasta! Gdzie jesteś?

- W gabinecie! - przeglądałam akurat YouTube

Do pomieszczenia, w którym byłam wszedł mały szatyn i usiadł na białej kanapie. Odwróciłam się na krześle do niego i uśmiechnęłam się delikatnie.

- Co się stało perełko?

- Nick powiedział, że jego dziewczyna jest w ciąży. On nas zostawi? - spojrzał smutnym wzrokiem na mnie

- Harry, on na pewno tego nie zrobi.

Wzięłam brata na ręce i powoli zeszłam z poddasza. Postawiłam go na ziemi, a sama poszłam do pokoju blondyna.

- Nickolasie Bayern! Czy ty na łeb upadłeś!? Jak mogłeś przy dziecku powiedzieć, że Aurelia jest w ciąży, co!?

- Anastasia uspokój się.

- Wiesz co Harry przez ciebie pomyślał? Że nas zostawisz! - mówiłam trochę spokojniej

- Och, nie zostawię was przecież! - przytulił mnie mocno – Wpadłem, wiesz? Nie planowaliśmy dziecka.

- Boże, co za idiota. Skąd wiesz, że to twoje? Przecież jeszcze rok temu mówiłeś mi, że nie możesz mieć dzieci!

- Ej, zapomniałem o tym. Chodź, pojedziesz ze mną do lekarza i zrobię jeszcze raz badania!

- Okej, okej. Tylko pójdę się szybko przebrać. - wyszłam z jego pokoju i pobiegłam do mojej garderoby

Znalazłam odpowiedni strój i szybko się w niego przebrałam. Zbiegłam na sam dół gdzie zauważyłam gotowego Nicka.

- Jedziemy?

- Tak, już.
- Gdzie jedziecie?

- Do lekarza, a co? - spojrzałam na Nialla

- Nic, tak się spytałem. Bawcie się dobrze. - pomachał nam gdy wychodziliśmy

Usiadłam w samochodzie na miejscu pasażera, a Nick za kierownicą i po chwili ruszył. Po dziesięciu minutach byliśmy pod szpitalem gdzie blondyn zawsze się badał. Weszliśmy do środka i ruszyliśmy do gabinetu jednego z lekarzy.

- Dzień dobry, ja chciałbym powtórzyć badania, które robiłem rok temu.

- No dobrze, proszę za mną.

Lekarz i mój brat weszli do oddzielnej sali, a ja zostałam w pokoju. Usiadłam na kozetce, wyciągnęłam z kieszeni telefon i zaczęłam sprawdzać różne portale społecznościowe. Byłam akurat na Fb, więc weszłam na profil Aurelii i zobaczyłam post, że jest w drugim miesiącu ciąży. Prychnęłam cicho i ze zdenerwowania zablokowałam telefon.

- Siostra, co jest?

- Nick, a wiesz, w którym miesiącu jest?

- Powiedziała, że dopiero dwa tygodnie, a co?

- Może cię okłamała. Na fb napisała, że jest w drugim.

Z sali, z której przed chwilą wyszedł mój brat, wyłonił się doktor z wynikami badań.

- Nadal są takie same panie Bayern. Nie może mieć pan dzieci.

- Dziękujemy, my już pójdziemy. - uśmiechnęłam się delikatnie w stronę starszego mężczyzny

Złapałam brata za przedramię i siłą wyciągnęłam na zewnątrz.

- Zdradziła mnie.

- Poprawka, zdradza cię. Daj kluczyki, ja poprowadzę. - wyciągnęłam swoją dłoń w jego stronę

- Kiedy zdałaś prawko?

- Trzy dni temu byłam odebrać, a co?

- Nawet nie wiedziałem, że chodziłaś!

Odebrałam od blondyna kluczyki, otworzyłam samochód, usiadłam na miejsce kierowcy, poczekałam aż Nick wsiądzie i ruszyłam z piskiem opon. Mimo, że dopiero niedawno zdałam byłam przyzwyczajona do samochodów moich braci. Chociaż Niall mówił, że woli motocykle od samochodów.

- Ana, a jak ja mam jej o tym powiedzieć?

- Będę przy tym. Jakby co wyrwę jej kłaki z łba. - posłałam mu buziaka w powietrzu i wjechałam do otwartego garażu

Nickolas zaśmiał się sarkastycznie i wszedł ze mną do wnętrza domu. W salonie siedziała Aurelia i Zayn z Niallem. 

- Hej słońce! - dziewczyna podbiegła do nas i przytuliła Nicka

- Aurelia musimy pogadać.

- Coś się stało? Znowu miałaś do mnie jakiś problem!? Co ja ci zrobiłam? - krzyknęła w moją stronę

- Uspokój się do jasnej anielki! Ja do ciebie zawsze będę miała problem! Mi nic nie zrobiłaś, ale swojemu chłopakowi, owszem.

- Ty mała…

- Nie kończ. Jeszcze raz podniesiesz rękę na moją siostrę, a nie zawaham się jej użyć.

- Zayn, nie warto tracić czasu na dziwkę. Co się tak patrzysz? Zdradzałaś mnie! A teraz wynoś się i nie wkręcaj mnie w żadne dzieci, bo ja ich mieć nie mogę! No i jeszcze jedno! Z nami koniec! - blondyn wypchnął ją za drzwi i trzasnął nimi

Przytuliłam go, a on wtulił się we mnie i pociągnął nosem.

- Brat, nie warto przez nią płakać. Dlatego mnie nie interesują kobiety. - mój bliźniak poklepał go po ramieniu

- Niall, idź do mojej sali, proszę. - szepnęłam do niego, a on poszedł – Nick, idź do swojego pokoju i się prześpij, okej?

Kiwnął głową, a po chwili zniknął z zasięgu mojego wzroku, kiwnęłam do Zayna i udałam się do sali tanecznej. Ujrzałam rozgrzewającego się brata, więc uczyniłam to samo, a po chwili włączyłam wieżę i zaczęłam tańczyć z chłopakiem. Było przy tym dużo śmiechu, ale potrafiliśmy się ze sobą współgrać.

- Siostra, jak myślisz, co powiedzą ludzie ze szkoły o mojej orientacji? - zapytał gdy usiedliśmy pod lustrem

- Pewnie nic. Nasza szkoła jest jedyną, w której połowa uczniów jest homo. - wzruszyłam ramionami

Po chwili wstałam, poszłam do mojej garderoby, wzięłam ubrania i ruszyłam do łazienki gdzie wzięłam szybki prysznic. Związałam włosy w kucyk i poszłam sprawdzić jak się trzyma Nick. Weszłam do jego pokoju gdzie spał na łóżku przytulając misia, którego dostał ode mnie rok temu na urodziny. Uśmiechnęłam się na ten widok, zamknęłam cicho drzwi i zeszłam schodami do kuchni.

- Anastasia, ktoś do ciebie!

- Nie musisz krzyczeć, słyszę. - mruknęłam i ruszyłam do korytarza

- Myślałem, że jesteś u siebie.

Pokręciłam głową z rozbawieniem i spojrzawszy na gościa mój dobry humor minął. Przede mną stał mój były chłopak. 

- Hej Kevin, może pójdziemy do mnie?

- Jasne, no to chodź. - wziął mnie za rękę i pociągnął do mojego pokoju

Usiadłam na łóżku, a zaraz Kevin usiadł obok mnie. Złapał mnie za rękę, a gdy chciałam ją wyrwać przyciągnął mnie do siebie.

- Kotek, może wrócilibyśmy do siebie?

- Nie! Nigdy nie będę taka głupia jak kiedyś!

- Skarbie, ale ty mnie nadal kochasz.

- Mam ci przypomnieć dlaczego zerwaliśmy?

- Nie musisz. - uderzył mnie w policzek, a w moich oczach pojawiły się łzy

- Zostaw mnie! - zaczęłam się wyrywać

Do mojego pokoju ktoś wszedł bez pukania i widząc sytuację uderzył z prawego sierpowego Kevina, a mnie mocno przytulił.

- Nic ci nie jest?

- N-nie. Dziękuję Niall.

Chłopak zawołał Zayna, który wyrzucił z domu mojego byłego, a Niall wziął mnie na ręce i zaniósł do swojego pokoju. Położył mnie na łóżku i wyszedł. Zwinęłam się w kulkę i zaczęłam cicho płakać. Do pomieszczenia z powrotem wszedł blondyn i położył się obok mnie.

- Mała, nie płacz. To debil. Już nigdy cię nie skrzywdzi. Obiecuję ci to. - przytulił się do moich pleców

- Niall, zaśpiewasz mi coś? - zapytałam szeptem

- Okej, ale co?

- Little Things.

Zamknęłam oczy i zaczęłam wsłuchiwać się w jego spokojny głos. Nie wiedząc kiedy zasnęłam. Obudziłam się po trzech godzinach przez głosy dochodzące z dołu. Zaspana zeszłam do salonu gdzie siedzieli Niall, Zayn, Nick i Harry. Tylko, że nie sami.

- Ana, poznaj Sergiego.

- Sergiusz, miło mi. - uśmiechnął się w moją stronę

- Anastasia, mi również. O czym gadaliście? - usiadłam na kolanach mojego bliźniaka

- O moim kuzynie. Chodzi na terapię do Nicka i Zayna. Mówił, że spotkał ciebie dzisiaj na niej.

- Louis to twój kuzyn?

- Niestety, ale tak.

- Pewnie ci mówił, że się ze mną przyjaźnił, prawda?

- Zanim zaczęłaś chodzić z Kevinem. Potem kontakt wam się urwał. - jego mina posmutniała

Zacisnęłam dłonie na koszulce brata i uśmiechnęłam się smutno.

- To prawda, ale już nic mnie nie łączy z Kevinem i Amelką. Są dla mnie przeszłością.

- To widać.- zaśmiał się – Ech, muszę spadać. Jutro jeszcze wpadnę, paa! - pożegnał się ze wszystkimi i wyszedł

Niall wziął mnie na ręce i zaniósł do swojego pokoju, gdzie posadził mnie na łóżku. Spojrzałam na niego pytająco, a on tylko przegryzł wargę.

- Spodobał ci się! - pisnęłam ze szczęścia

- Anastasia, proszę. - jęknął z niezadowolenia

- Dobra dupa z niego.

- Pewnie hetero i do tego zajęty.

- Błąd. Wolny i homo.

- Skąd wiesz?

- Po prostu to wiem, a teraz idę się przebrać, bo idę się przejść.

Wyszłam z pokoju i skierowałam się do siebie. Wzięłam z garderoby sukienkę i rolki, przebrałam się w ciuch, a buty wzięłam w rękę i zeszłam na dół. Przed domem założyłam rolki i zaczęłam jechać w stronę najbliższego parku. Kochałam czuć wiatr we włosach i właśnie jeżdżenie zawsze mnie uspokajało. To było to, co mi tak brakowało. 

- Ana! Stój!

Zatrzymałam się, odwróciłam i zauważyłam Louis’a.

- Louis, hej. Miło cię widzieć na zewnątrz.

- A ciebie na rolkach. - zaśmiał się – To jak? Jak kiedyś ścigamy się do parku?

- Jasne! Z tobą zawsze!

Śmiejąc się jechałam kawałek przed nim i w parku zakręcając, wpadłam na przyjaciela przez co upadliśmy.

- Przepraszam.

- Nie przepraszaj, to był wypadek. - powiedział, wstając

Podał mi rękę, którą z wdzięcznością przyjęłam i po chwili stałam w jego objęciach.

- Miauciu, mówił ci ktoś, że masz ładne oczy?

- Zawsze to byłeś ty Lou.

- Och, no zobacz. Nadal tak uważam. - wyszeptał

Spojrzałam w jego oczy, zauważając w nich tylko jedno uczucie, nie mogłam się powstrzymać i pocałowałam go. Zdziwiony na początku nic nie robił, ale po chwili on przejął inicjatywę.

- Kocham cię, okej? Dlatego przestałem się z tobą zadawać, gdy zaczęłaś być z Kevinem.

- Dlaczego to zrobiłeś?

- Bo nie mogłem patrzeć, że on cię rani, a ty mimo wszystko jesteś szczęśliwa.

- Boże, jaki idiota. Kocham cię. - dałam mu buziaka – Wracamy?

- Jasne. - uśmiechnął się

Jechałam wolniej niż wcześniej, bo myślałam o tym co powiedział Louis.

- Lou, co miałeś na myśli, że mnie ranił?

- Zdradzał cię z Amelią.

- Och, dlatego prawie nigdy nie miał dla mnie czasu.

- Anastasio Bayern, uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją dziewczyną?

- To zabrzmiało jak oświadczyny, ale tak. Zostanę twoją dziewczyną.

Złapł mnie za rękę i już tak szliśmy, a raczej on szedł w stronę mojego domu. Przed drzwiami pocałował mnie jeszcze raz i poszedł. Uśmiechnęłam się lekko. Wtedy postanowiłam, że zacznę chodzić na terapię do moich braci.

Nick i Zayn zdziwili się, że jednak nie mam problemów, że mnie zapisali do siebie.

Aurelia w końcu przyznała, że ciągle zdradzała mojego brata i to z jakimś przypadkowym kolesiem zaszła w ciążę.

Nickolas powiedział, że robi sobie przerwę od związków, ponieważ jego dwa ostatnie skończyły się katastrofalnie.

Zayn ciągle trwa w związku z grami komputerowymi.

Moje przypuszczenia co do Sergiusza sprawdziły się i teraz umawia się z Niallem.

A co do mnie, mój związek z Louis’em ciągle kwitnie z czego jestem zadowolona.

Przypadek? Nie sądzę.  

****

Okej! Coś długo nie było miniaturki! Tak, więc proszę bardzo! Nowa, świeżutka, niedawno skończona!