Powiedz mi coś czego nie wiem

Ludzie! Powracamy ;> Kto się cieszy!?

Czytasz=Komentujesz

Zapraszam!

***

- Rosemary! Wstawaj, bo pojadę bez ciebie!

Po schodach zbiegła mała, uśmiechnięta dziewczynka o brązowych włosach. Podeszła do wysokiego bruneta i poprosiła go, by uczesał jej warkocza.

- Chodź tutaj. - kucnął za nią i zrobił to co chciała – To teraz pakuj się do samochodu. - uśmiechnął się do siostry

Młoda w podskokach poszła do samochodu i usiadła na miejscu pasażera. Brunet przeczesał włosy palcami, zamknął dom i uśmiechając się lekko wsiadł za kierownice po chwili ruszając.

- Edward, a gdzie jedziemy? - zapytała się cicho jego siostra 

- Do mamy i ojczyma.

- A musimy tam jechać? Nie lubię go. On jest dziwny!

- Niestety Mary musimy. Ja też go nie lubię. - uśmiechnął się szeroko do siostry

Brunetka oparła się głową o szybę i oglądała widoki. Nie odzywała się już do brata, bo wiedziała, że on musi się skupić na drodze.

- Mary schowaj się.

- Co?

- Już! - krzyknął, a ona przerażona szybko się schowała

Po chwili poczuła jak samochód o coś uderza, a w jej brata lecą kawałki szkła.

- Edward! - krzyknęła i gdy nie zobaczyła u niego żadnej reakcji, zemdlała

osiem lat później

- Rosemary! Wstawaj! Zaraz się spóźnisz! 

Po schodach zeszła wysoka dziewczyna w fioletowych włosach i stroju apelowym. Spojrzała morderczym spojrzeniem na ojczyma i prychnęła. 

- Nie będziesz mi mówił co mam robić.

- Oczywiście, że będę. W końcu jestem twoim opiekunem.

- To przez was Edward nie żyje. I wiecie co? Wolałabym umrzeć razem z nim niż być tu z wami. - warknęła

- Rosemary jak ty się odzywasz!?

- Tak jak mnie nauczył mój kochany brat. Nie czekajcie na mnie z obiadem. Zjem coś na mieście!

Wzięła jeszcze telefon i pieniądze i wyszła. Szła spokojnym krokiem gdy na całej ulicy dało się słyszeć różne piski i krzyki.

- Alex!

Fioletowo włosa przewróciła oczami i weszła na teren szkoły. Miała jeden rok w plecy, ale się tym nie przejmowała.

- Ej! Jesteś tu nowa? - usłyszała za sobą damski głos

- Tak, a bo co?

- Jestem Natalie. Natalie Chase. 

- Rosemary. Rosemary Jackson.

- Jesteś siostrą Edwarda!?

- Tak, ale skąd go znasz?

- Był chłopakiem mojej siostry!

Fioletowo włosa uśmiechnęła się lekko i razem z brunetką ruszyły na salę gimnastyczną.

- Boże niech on już skończy gadać!

- Mógłbyś przynajmniej raz nie narzekać.

- Ale co roku jest to samo!

Natalie pociągnęła dziewczynę za rękę w stronę kłócących się chłopaków i spojrzała na każdego z nich groźnym wzrokiem.

- Młoda! Nie patrz na nas jakbyśmy zabili ci przynajmniej połowę rodziny!

- Mary poznaj Dylana. Idiotę, który ciągle stwarza problemy z niczego, ale jego kuzynka jest jeszcze gorsza. Właśnie! Gdzie podzialiście Meredith? 

- Mary? Ładne imię. - uśmiechnął się do niej czarnowłosy

- Dokładniej to Rosemary, ale wolę jak ludzie do mnie mówią Mary. Pełne imię mi się źle kojarzy.

- Jak to źle? - zapytała z przejęciem brunetka

- Moja matka z ojczymem mnie tak nazywają. Jestem pod ich opieką już osiem lat.

- Tak krótko?

- Odkąd mój brat skończył osiemnaście lat się mną zajmował.

- Dylan! Pamiętaj co mamy zrobić po szkole! - za chłopakiem znalazła się dziewczyna o zielonych włosach 

- Meredith nie będę z tobą chodził po sklepach! Mam lepsze rzeczy do robienia. - prychnął

- Z nimi? - z obrzydzeniem wskazała na szatyna, brunetkę i fioletowo włosą

- Masz jakiś problem, Meredith? Ty chyba nie możesz się do nas zbliżać, pamiętasz? - odezwał się szatyn

Tamta prychnęła i odeszła z obrażoną miną.

- Tak właściwie to jeszcze się nie przedstawiłem. Jestem Ernest, oczywiście ten przystojniejszy. 

- Pomarzyć zawsze można.

- Ranisz nas Mary!

W końcu usłyszeli, że można rozejść się do klas, ale jeden z nauczycieli podszedł do tej czwórki i wziął Rosemary.

- W końcu! Ile można gadać!?

- Bardzo długo panie Martin. Idźcie do klasy. Ja muszę odprowadzić pannę Jackson.

Jej znajomi posłali jej pocieszający uśmiech i wyszli z sali.

- Proszę za mną. - mruknął

Dziewczyna wzruszyła ramionami i ruszyła za nauczycielem. Po niecałych dziesięciu minutach byli pod salą numer 34. Weszli do klasy, a wszystkie oczy zwróciły się na dziewczynę.

- Moi drodzy to jest Rosemary Jackson. Mam nadzieję, że przyjmiecie ją ciepło. To tyle z mojej strony. Do widzenia. - ogłosił i wyszedł

Mary rozejrzała się po klasie i zauważyła trzy znajome jej osoby. Dylana, Ernesta i Meredith, ale tylko dwa miejsca były wolne.

- Usiądziesz z Ernestem, bo Martin jest tak przygłupi, że pewnie nic nie będziesz rozumiała z moich lekcji.

- Proszę pana, ale ja to słyszę!

- Nie Martin, nie słyszysz. Mary usiądź na miejsce.

Nastolatka kiwnęła głową i usiadła obok szatyna. Uśmiechnęła się lekko do niego i oparła głowę o jego ramię.

- O co chodziło, że Meredith nie może się do was zbliżać? - szepnęła do niego

- Rok temu pobiła Natalie, a mi groziła. U niej to normalne. Uważaj na nią, okej?

Kiwnęła lekko głową i spojrzała na drzwi, przez które wbiegł blondyn. Jęknęła z niezadowolenia kiedy go rozpoznała.

- Argent w końcu! Jak już stoisz to rozdaj plany lekcji.

Mary zmrużyła oczy z wściekłości i prychnęła jak zobaczyła, że on uśmiecha się czarująco do każdej dziewczyny.

- Rosemary miło cię widzieć w mojej klasie. - puścił do niej oczko na co ona tylko wywróciła oczami

- Znacie się?

- Niestety, ale jest moim przyrodnim bratem.

- Współczujemy ci. - Dylan odezwał się z tyłu – Jest okropnym dziadem.

- Mieszkałam z nim osiem lat, więc chyba wiem, prawda?

- To on nie ma siedemnastu lat?

- Rok kiblował.

- Idiota.

- Lepiej tego bym nie ujął.

- Która godzina?

- Za dziesięć jedenasta, a co?

- Osiem lat temu równo w południe miałam z bratem wypadek. On zginął na miejscu, a ja dzięki niemu przeżyłam.

- Jak to dzięki niemu przeżyłaś? Przecież powinnaś z nim umrzeć. - od razu poznała ten głos

- Alexander co ja ci zrobiłam, co?

- Odebrałaś mi coś.

- Niby co mogłam ci odebrać, co!? Byłam pomiatana przez rodziców! - usłyszała, że nauczyciel skończył i mogli iść

Wzięła swoje rzeczy i szybko wyszła z klasy. Skierowała się do wyjścia ze szkoły i ruszyła do kawiarenki, w której często jadała. Złożywszy zamówienie usiadła przy swoim stałym stoliku i wyciągnąwszy telefon zaczęła przeglądać portale społecznościowe, na których była zarejestrowana. Otrzymawszy swój posiłek podziękowała i zaczęła powoli jeść. Zastanawiała o co chodziło jej przyrodniemu bratu.

- Mary! Znalazłem cię! - uniosła głowę i zauważyła Ernesta

- Szukałeś mnie? Po co?

- Tak, szukałem. Tak nagle uciekłaś.

- Przepraszam, ale to przez Alexa. - uśmiechnęła się do szatyna

- Mogłem się tego spodziewać.

Spojrzała na godzinę i aż zerwała się z miejsca. Przeprosiła jeszcze raz chłopaka i pożegnawszy się z nim wybiegła z baru. Szybkim krokiem zmierzała do domu, by znowu jej ojczym i matka się na niej nie wyżywali, bo przyszła za późno. Westchnęła cicho gdy stanęła pod drzwiami, ściągnęła szpilki i weszła boso do środka. Zerknęła przelotnie na zegarek i uśmiechnęła się ze zwycięstwem.

- Rosemary, czemu nie masz założonych butów? - usłyszała groźny głos matki

- Nogi mnie bolały to ściągnęłam.

- Pamiętaj, że na osiemnastą przychodzą goście. Masz się ubrać stosownie, zrozumiano?

- Tak matko.

Nawet nie patrząc na kobietę ruszyła na górę do swojego pokoju. Rzuciła buty pod szafę, podeszła do komody i wyciągnąwszy ubrania na co dzień poszła do łazienki, by się odświeżyć. Weszła z powrotem do pokoju i położyła się na swoim łóżku. Wzięła z szafki nocnej pilota do wieży i włączywszy ją zamknęła oczy.

- Alexander! Kochanie! Chciałbyś co?

Usłyszawszy przesłodzony głos jej rodzicielki prychnęła i podgłośniła muzykę. Nie chciała słyszeć jak go przechwalają.

- Rosemary! Ktoś do ciebie!

Podniosła się z łóżka i wolnym krokiem zeszła na dół.

- Mary, hej!

- Natalie! Co ty tutaj robisz? - uśmiechnęła się na jej widok

- Tak się wita przyjaciółkę? Przyszłam cię wyciągnąć na spacer.

- Chodź, przebiorę się i możemy iść.

Pociągnęła brunetkę za sobą i udała się z nią do swoich czterech ścian.

- Ładny pokój.

- Tylko szkoda, że zabraniają mi go zrobić tak jak ja bym chciała. - westchnęła ubierając letnią sukienkę – Sandały, trampki czy szpilki? 

- Sandały albo trampki.

Fioletowo włosa wzięła do ręki trampki i skinieniem głowy pokazała przyjaciółce, że ma iść za nią. Zakomunikowała tylko opiekunom, że wychodzi i zamknęła drzwi. Usiadła na schodkach i założywszy trampki wstała i ruszyła z brunetką.

- Ernest i Dylan uparli się, że też chcą iść. - mruknęła

- Okej, ale mam prośbę. Nie idziemy obok cmentarza.

- Niech będzie. Co za idioci! Mówiłam żeby kupili coś do picia, a oni oczywiście musieli wykupić połowę sklepu! - krzyknęła brunetka patrząc w telefon

Mary zaśmiała się cicho, nie spojrzała na drogę i zaczęła przechodzić na drugą stronę ulicy.

- Rosemary! Uważaj! - ktoś złapał ją w pasie i przyciągnął do siebie

- Nic jej nie jest? - usłyszała zmartwiony kobiecy głos

- Na szczęście nie. Dylan, co ci?

- Alex tu idzie.

Fioletowo włosa spojrzała tam gdzie patrzył czarnowłosy i zacisnęła dłonie w pięści. On ją śledził!

- Która godzina?

- Rosemary, masz wracać. Za pół godziny umówione są fryzjerki i makijażystki dla ciebie i mamy.

- Nie mogła mi powiedzieć jak wychodziłam? Sorki, ale muszę iść. Przepraszam. - westchnęła i uśmiechnęła się w stronę przyjaciół

Blondyn pociągnął ją mocno za rękę i ciągnął ją do samego domu. Dopiero przed drzwiami ją puścił i wszedł przed nią do mieszkania.

- Nareszcie jesteście! Rosemary to są Melody i Gena. Będą dzisiaj odpowiadały za twój makijaż i fryzurę. Proszę idźcie za nią do jej pokoju. - powiedziała do bliźniaczek, które ruszyły za nastolatką

Weszły do pokoju dziewczyny, dały jej sukienkę i kazały się przebrać. Potem posadziły ją na krzesełku i zaczęły swoją pracę. Melody zajęła się jej fryzurą, a Gena makijażem. Po godzinie była już gotowa.

- Pięknie wyglądasz! Dziewczyny w twoim wieku mogą ci pozazdrościć urody. - zaśmiała się perliście Gena

- Dziękuję, ale niestety ja nie uganiam się za chłopakami jak one.

- My idziemy, zrobisz furorę. - dziewczyny wyszły i Mary została sama

Podeszła do lustra i uważnie się w nim obejrzała. Uznała, że miały rację. Odetchnęła głęboko i zeszła na dół.

- Przynajmniej raz ładnie wyglądasz. - powiedział jej ojczym

- To nie pierwszy raz. - wyszeptała

W całym domu można było słyszeć dzwonek do drzwi, więc pani domu poszła otworzyć.

- Dobry wieczór panie Martin. Witaj Cindy. Meredith wyrosłaś! Dylan musisz poznać moją córkę.- przyprowadziła całą czwórkę do jadalni

- Hej Mary. - czarnowłosy zaśmiał się cicho

- Hej Dylan. Miło cię widzieć. - uśmiechnęła się do niego – Mamo i od razu mówię, Dylan nie jest w moim typie.

- Usiądźmy.

Każdy zajął swoje miejsce i zaczęli spożywać posiłek. Nagle zadzwoniła komórka czarnowłosego.

- Muszę przeprosić. - wstał i wyszedł

Po niecałych dziesięciu minutach wrócił i z powrotem usiadł. Spojrzał smutnym wzrokiem na fioletowo włosą i zacisnął pięści pod stołem.

- Mamo, ja pójdę z Dylanem do siebie.

- A mówiłaś, że nie jest w twoim typie.- zachichotała kobieta

- Bo nie jest. Jest moim przyjacielem. - zagryzła wargę, by nie powiedzieć nic więcej – Chodź Dylan.

Czarnowłosy ruszył za nastolatką, a gdy znaleźli się w jej pokoju po jego polikach zaczęły płynąć łzy.

- Co jest?

- Natalie i Ernest mieli wypadek. To koniec, wiesz? Meredith wygrała.

- Co? Jak to koniec? I jak wygrała? W co?

- Mieliśmy z nią zakład. Nie mogliśmy przegrać, ale to zrobiliśmy. Nie ma już nikogo kto mógłby z nią wygrać w wyścigach.

- Ile osób potrzeba?

- Dwie, a jak widzisz jestem sam.

- Mnie nie liczysz?

- Naprawdę? Zgodziłabyś się grać?

- Dla przyjaciół wszystko.

- Dziękuję! - przytulił ją mocno

Już w lepszych humorach wrócili na dół, ale okazało się, że rodzina Martinów już wychodzi.

- Bądź gotowa za piętnaście minut. - Dylan pocałował Rosemary w policzek na pożegnanie

Kiwnęła głową i uśmiechnęła się do niego pocieszająco. Gdy wyszli popędziła do swojego pokoju i szybko się przebrała w coś wygodnego. Wzięła okulary i wybiegła z domu. Zostało pięć minut. Zobaczyła podjeżdżający sportowy samochód, więc wstała ze schodków i gdy się zatrzymał szybko wsiadła.

- Fajnie jesteś ubrana. Nosisz okulary?

- Tak, wolałam soczewek nie zakładać. Nie lubię ich.

Kiwnął głową i stanął na parkingu przy stacji benzynowej. Po chwili obok nich zaparkował drugi samochód, z którego wyszli Meredith i Alex.

- Mój brat z nią?

- Chodź, trochę się zdziwią.

Wzięła parę głębokich wdechów i wyszła z samochodu po przyjacielu.

- To twoja partnerka? Ciekawe czy umie jeździć?

- Meredith dosyć. To ostatni wyścig. Jeśli wygrasz to wiesz co będzie, ale jeśli przegrasz to też wiesz.

- Oczywiście braciszku. - puściła do niego oczko i z powrotem wsiadła do auta

- Jak ja jej nienawidzę. Wsiadaj Mary.

Dziewczyna przypomniała sobie swojego brata i usiadła na miejscu pasażera.

- Jedyne co musisz robić to siedzieć. Ja się wszystkim zajmę.

- Na pewno?

- Masz moje słowo Mary. - powiedział i ruszył

Jechali 220km/h, ale dziewczyna się nie bała. Lubiła szybką jazdę. Zobaczyła, że za jakieś 100 metrów przekroczą linię mety. Zrobili to! Wygrali!

- Udało nam się. - powtarzał czarnowłosy z niedowierzaniem

Wysiedli zadowoleni z samochodu i odtańczyli taniec radości.

- Nie! Ty idioto! Mówiłam ci, że ta śmierć to tylko przykrywka!

- Meredith masz nam coś do powiedzenia?

- Nie. Żegnajcie.

Przyjaciele zaśmieli się i ruszyli w drogę powrotną. Dylan wysadził Mary pod jej domem, ale zanim wysiadła pociągnął ją za nadgarstek i namiętnie pocałował.

- Mówiłam, że nie jesteś w moim typie.

- Wiem, że to Ernest jest w twoim typie, ale on jest z Natalie.

- Idiota. - przyciągnęła chłopaka do siebie za koszulkę i tym razem ona go pocałowała – Uważaj na siebie, proszę.

- Zawsze. - mruknął

Dziewczyna wysiadła i stała na chodniku dopóki samochód nie zniknął za zakrętem. W swoim pokoju położyła się na łóżku i od razu zasnęła.

Rano obudził ją dźwięk budzika, który wyłączyła i wstała. Przeciągnęła się i podeszła do szafy, z której wyciągnęła jakieś ubrania do szkoły. Ubrana zeszła na dół, zjadła szybkie śniadanie i spojrzawszy na godzinę postanowiła iść. Będąc przy swojej szafce zauważyła swoich przyjaciół, do których po chwili podeszła.

- Hej, co u was?

- Dylan mógłbyś powtórzyć co zrobiłeś?

- Wygrałem wczoraj ostatni wyścig z Meredith.

- Ale do tego trzeba było dwie osoby!

- No i były dwie. - mruknęła ospale Rosemary

- No nie, jechałaś z nim i się nie bałaś? Ja byłam przerażona po chwili jeździe z nim.

- Lubię szybkie jazdy. - wzruszyła ramionami – Dylan, a jak po spotkaniu rodzinnym?

- Źle, katastrofalnie i koszmarnie. Nigdy więcej. - oparł swoją głowę o ramię dziewczyny

Usłyszawszy dzwonek Dylan, Ernest i Rosemary pożegnali się z Natalie i ruszyli na matematykę. Dziewczyna usiadła z Dylanem, który gdy nikt nie patrzył pocałował ją delikatnie. Mruknęła jak kotka w jego usta, odsunęła się od niego i jakby nic nie było skupiła się na lekcji. Wszystkie zajęcia minęły czwórce przyjaciół bardzo szybko. Po szkole poszli na lody gdzie zaczęli się wygłupiać.

- Dylan, a co to było na matematyce, co?

- O czym ty mówisz?

- No jak o czym mówię. O tym pocałunku z Mary! - zaśmiał się szatyn

- Eee…

Czarnowłosy i fioletowo włosa poczerwienieli na twarzy i odwrócili wzrok.

- Ernest dawaj dychę. Mówiłam, że się zejdą. - brunetka wyciągnęła rękę do szatyna, który położył na niej dychę

- Ale my…

- Właśnie! Wczoraj nie było czasu, a dzisiaj nie miałem kiedy się zapytać. - pochylił się nad dziewczyną – Zostaniesz…

- Tak idioto. - zaśmiała się i pocałowała go krótko

- Jupi! Zwycięstwo!

I tak to już jest. Tracisz jedną osobę, ale zdobywasz inną. Nawet jeśli tą straconą osobą jest ktoś z rodziny. Poznajesz kogoś kto ci ją choć trochę zastępuje.  

***

Na początku ta miniaturka miała wyglądać kompletnie inaczej, ale pisałam ją na początku na laptopie u mojego taty. Niestety przez przypadek moja mama ją usunęła ;-; Mimo wszystko początek jest bardzo podobny do tego co był wcześniej. Dziękuję za uwagę!